vrijdag 23 april 2010

de ontmoeting

La rencontre of de ontmoeting is de titel van het project waar ik in de Auvergne mee bezig ben. Ik heb 22 portretten gemaakt van vaste bezoekers van de bistro "le petit chez soi" in Saugues. Op de marktdagen maandag en vrijdag zit het café vooral vol met boeren, jonge en oude. Door de ouderen wordt onderling occitaans gesproken, een voor mij praktisch onverstaanbare taal die erg gepassioneerd, spaansachtig klinkt. "Hoe gaat het" is : "Covail commaco" (fonetisch gespeld) en "tot ziens" is "Arrabir".
Op vrijdag is het in Saugues niet alleen veemarkt, in de overdekte markt aan de rand van het dorp, maar ook gewone markt met stalletjes . Uit de dorpen rondom komen de mensen naar Saugues voor boodschappen en om elkaar te ontmoeten. Bij echtparen gaan de vrouwen boodschappen doen en zitten de mannen in het café om bekenden te ontmoeten. De vrouwen halen hun mannen op maar komen er maar zelden bijzitten.
Dit alles is nog een flauw aftreksel van wat vroeger (ook nog 20 jaar geleden) de marktdag was. Vooral als het foire was, was het afgeladen vol. Er waren veel meer bistro's om iedereen te drinken en te eten te geven, want de foire duurde de hele dag. Op de veemarkt, die nog op de marktpleinen plaatsvond, werd de koop met de handklap bezegeld en daarna werd er contant afgerekend in het café. Bezoek aan de bank was dan ook een belangrijke bezigheid. Het was lang in de rij staan.
Ik herinner me die tijd nog goed. Saugues was vol met groepjes pratende mensen op straat en vooral viel op de dracht van toen: een platte zwarte baret.
Dat is nu veranderd. Er is een geldautomaat, een supermarkt, de markt stopt om half een en de mannen dragen nu gewone petten in allerlei variaties van ruitjes meestal.
Maar ze staan nog wel in groepjes te praten en de weinge bistro's die er zijn, zijn vol.
Markt blijft een goede aanleiding om bekenden uit Saugues en andere dorpen te ontmoeten.

Le petit chez soi, een klein eenvoudig gemeubeld bistro'tje zonder poespas, met een grote spiegel om het groter te doen lijken, trekt vooral de oudere boeren. Misschien is het de bistro die het meest "chez soi" is, zoals bij moeder aan de keukentafel.
Een belangrijke figuur is de bazin Isabelle. Een hartelijke donkere schone met veel humor en aandacht voor de klanten. Bovendien kookt ze erg goed. Ze wordt bijgestaan door Marie-Helène die net als zij de mannen vaak aanspreekt met "mon petit lapin" of "chef" en meer van dit soort persoonlijke aanspreektitels. Kortom de sfeer is er prettig.
Wij kwamen er al jaren voor een kop koffie en de krant lezen, en we begonnen ons er steeds meer "thuis "te voelen.
Omdat ik genoot van de prachtige koppen van de boeren , en ik heel graag portretten schilder, besloot ik op een dag daar een project van te maken.
Het zou niet makkelijk zijn om de mensen zover te krijgen dat ik foto's mocht maken. Veel Saugenaren die ik erover sprak zeiden me dat het met deze mensen niet makkelijk zou zijn. "Chapeau" als het me zou lukken, zei de burgemeester me.
Mijn idee was een heel project over de markt vroeger en nu te maken, met foto's en een videofilm met intervieuws. Leuk bedacht, maar hoe dat aan te pakken?
We zaten nog vaker in het café en betrokken Isabelle in de plannen. Zij hielp mee om af en toe op het juiste moment mensen te benaderen. Het was belangrijk voor ze om te weten dat het niks kostte en dat ze een gratis foto van hun portret zouden krijgen.
Zo ben ik twee jaar bezig geweest met werven en het schilderen van de portretten. Het is me gelukt: ik heb 22 portretten gemaakt. En nu: de videofilm maken. Daarover zal ik in dit blog verhalen.

dinsdag 26 januari 2010

st.lucas

gisteren vergadering St.Lucas vereniging.

vrijdag 15 januari 2010

start


vandaag gestart met dit journal